Mekhitar Garabedian

Twee tapijten van wol en zijde, geproduceerd in Nepal, brengen een moment in beeld van het leren van de Armeense taal. Garabedian spreekt Armeens, maar heeft de taal leren lezen noch schrijven. Migratie zorgt voor een afnemende kennis van de moedertaal.

Taal is fundamenteel voor ons. Het definieert ons en huisvest een historisch bewustzijn. De taal die we spreken beïnvloedt ons denken (‘language shapes thought’). Taal als een thuis, maar ook als iets vreemds, iets dat uitsluit en ‘insluit’. Barrière en verbinding tegelijkertijd. Niet-Armeniërs begrijpen niets van de reeksen letters die patronen worden. In dit werk onderzoekt Garabedian de relatie tussen teken en betekenis. Tegelijk gaat het ook over taal als (een) beeld. De tapijten tonen transliteraties van Armeense woorden in het westers schrift. De pagina’s uit het oefenschrift van de kunstenaar vormen het ontwerp van de tapijten.

Deze website maakt gebruik van cookies. Door op ‘accepteren’ te klikken, ga je akkoord met ons privacybeleid.